- şaşqın
- sif.1. Nə edəcəyini bilməyəcək dərəcədə fikirli, özünü itirmiş, çaşmış, çaşıb qalmış, qarıxmış, çaşqın. Hikmət İsfahani ağır bir təəssürat altında saraydan çıxdı. Fikri şaşqın, qəlbi həyəcanlı idi. M. İ.. Qız <oğlanın> şaşqın tərəddüdünü görüb gülümsədi. İ. Ə.. // Zərf mənasında. Gülzar bir şey axtaran və ya kömək gözləyən kimi, şaşqın o yan-bu yanına baxdı. T. Ş. S.. Gülyaz gecəyarısı şaşqın halda oyanıb, Səmədi evdə görmədi, onun haraya getdiyini dərhal anladı. M. Hüs..2. Sərsəm, ağlını itirmiş. <Qızlar:> Şaşqındır o divanə; Gəl, gəl, oluruz rüsva. H. C.. // is. Şaşqın adam. <Rauf:> Əvət, şaşqınlar daim əsəbi və bədbin olurlar. H. C..
Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti. 2009.